Het is een jaar geleden dat we ons leven radicaal moesten omgooien. In maart 2020 werd duidelijk dat de Covid-19 pandemie echt niet zomaar zou verdwijnen of rekening zou houden met de landsgrenzen. Ook Nederland kwam in aanraking met de besmettelijke epidemie en langzaam aan werd het openbaar leven stiller onder een steeds zwaarder wordende lockdown. Wij hebben ook ons leven aangepast. Vooral omdat we een kwetsbaar persoon in ons leven hadden.

Lockdown light

In 2019 waren we vooral bezig met reizen. Voor de lol, voor het werk en voor familie. Onze gezamelijke familie is namelijk uitgspreid over heel Europe, en de wereld. Zo gingen wij op familie bezoek in Ierland, Spanje en Engeland. Maar we namen ook onze hond mee naar Keulen in Duitsland, bezochten Florence nog eens en ik tikte Berlijn weer eens aan. En ik was voor het eerst in Bucharest, waarna mijn gozer een paar maanden later ook in Bucharest was.

Maar waar we in 2020 naar vooruit keken was lekker veel in Nederland zijn. Tot zover was de lockdown dus geen probleem. We hadden al onze reisbeperking ingesteld. Het was net alsof Nederland onze trend volgde. Sorry daarvoor. En in maart hadden we wel een heel bijzondere dag in het vooruitzicht. We zouden als echte trekkies naar William Shatner gaan luisteren in Amsterdam. Shatner was bezig met een Europese tour om Wrath of Khan te bespreken. Hij leek niet bezorgd. Hij was in Engeland, toen in Duitsland en zou dan de vogende dag naar Nederland komen. En toen mochten er geen evenementen meer plaatsvinden. Geen filmavondje met Shatner voor ons en anderen.

Kleine opoffering

We hadden in de weken ervoor samen al besproken wat we zouden doen. Gaan we wel of gaan we niet? Het zou een eenmalig uniek uitje zijn. Maar met zoveel man in een zaal zitten leek al half februari niet zo’n goed idee. Begin maart werkte ik al thuis, omdat ik ook zorgde voor mijn ouwe vader met een nogal kwetsbare gezondheid. Als ik niet naar mijn werk ging, hoe kon ik dan goedpraten dat ik wel naar een grote zaal vol onbekenden ging? Maar die beslissing hebben we dus niet zelf genomen. We gingen niet, want het ging niet door. Maar zouden we gegaan zijn? Ik weet het niet, ik weet het echt niet.

Natuurlijk is het een kleine opoffering om zo’n evenement over te slaan als je daarmee min of meer een familielid beschermt. En vergeleken met mensen die echt doodziek zijn geweest of die iemand verloren hebben is onze ervaring natuurlijk onbenullig. Maar in maart 2020 wist nog niemand precies hoe lang dit ging duren, toch? In de zomer zijn we een keer naar een winkelcentrum zijn geweest. We voelden ons daar ongemakkelijk bij omdat het zo druk was. En de enige lunch op een terras in 2020 lijkt nu een droom. Het is toch anders dan normaal. En tegelijk wenden we er snel aan.

Lockdown routine

Ik had wel snel het idee dat het niet uitmaakte of dit lang of kort ging duren. Omdat de situatie zo radicaal anders was werden veel van onze normale routines geschrapt. Geen ontbijt buiten de deur op speciale – of minder speciale – dagen; geen shopping trips naar Utrecht; geen bordspellen meer en geen Dungeons & Dragons meer met een groep mensen aan dezelfde tafel. Maar met z’n tweetjes maakten we nieuwe routines en nieuwe rituelen om de dag en de week door te komen zonder gek te worden.

In maart 2020 kwam ook Animal Crossing: new Horizons uit. In dit spel voor de Nintendo Switch kreeg je een leeg eilandje wat je kon volbouwen en decoreren. Dit was natuurlijk ideaal omdat we binnen zaten en ons niet wilden vervelen. Onze dag begon dan ook met even het eiland rondrennen tijdens het ontbijt. En dan na een kopje koffie naar de werkkamer om aan het werk te gaan. Dit hielden we het hele jaar vol, zelfs toen mijn gozer met een gebroken been in het ziekenhuis lag. Ik stuurde dan updates met foto’s en dat klinkt heel stom, maar dat hielp enorm. We konden ons even op iets heel anders focussen en dat vonden we leuk.

Een andere routine was onze gezamelijke lunch. In de eerste weken probeerden we daar nog krampachtig iets bijzonders van te maken, maar gelukkig stapte ik al snel af van pannekoekjes, quesadilla’s en soepjes om gewoon onze normale lunches weer te doen. Gewoon een sandwich met vulling aangevuld met wat groenten. Warme lunch deden we wel op dagen dat een van ons verwachtte om een late vergadering te hebben. Dat we daar flexibel in konden zijn was eigenlijk wel heel fijn. Toch mis ik Pancake Friday wel een beetje. Misschien iets om eens in de maand te doen …

De huisdieren waren blij

Eerst leken de katten het niet eens door te hebben dat we meer thuis waren. Maar de hond was al meteen blij. Onze chihuahua ging al vaak met mij mee naar kantoor en herkende blijkbaar de sfeer in de werkkamers. Hij vond het prima en kroop af en toe op schoot als het kon. Hij miste misschien wel de uitjes die we tijdens de lockdown moesten overslaan.

Ik hoorde ook al snel de grappen van honden- en katteneigenaren over de reacties van de huisdieren. De hond vond het geweldig omdat hij dacht dat wij ontslag hadden genomen om meer bij hem te zijn; de katten dachten dat we ontslagen waren en wilden ons zo snel mogelijk aan het werk en uit het huis hebben. Domme mensen, die zitten alleen maar in de weg, dachten onze katten. Gelukkig wenden alle huisdieren er snel aan. Onze katten vragen nu ook meer aandacht omdat we er nou eenmaal zijn. En het gaat ze nu niet alleen meer om eten en snoepjes.

Het valt wel mee

Na een jaar kan ik wel zeggen dat het ons is meegevallen. Er zijn dingen die we missen maar we hebben ook op een andere manier invulling gegeven aan onze tijd. En ik zal springen van vreugde als we weer naar de bioscoop kunnen, of op een willekeurig terras kunnen gaan zitten, of als we echt aan een tafel in een restaurant kunnen gaan zitten, maar we zijn echt niet zielig geworden van een jaar nergens heen kunnen.

Ondanks alles heb ik nieuwe mensen leren kennen, nieuwe dingen geleerd en mijn dagen zijn goedgevuld. Ik kom nog steeds uren te kort voor alle dingen die ik zou willen doen op een dag. Ons leven staat niet ‘on hold’, zoals sommige wel zeggen. En ook voor de komende maanden zie ik geen problemen. We hebben voldoende plannen die gewoon binnen de mogelijkheden liggen ook als de lockdown langer duurt.

Misschien is 2021 nog niet het jaar waarin we alles weer gaan doen wat we wilden. Misschien is dat pas in 2022 of 2023, maar dat zien we wel. Er zijn dingen waar je altijd van kan genieten. Als straks de zon weer op het balkon schijnt, als we lekker een eind kunnen lopen met de hond in de zomer en Pancake Fridays een keer in de maand moet ook kunnen. Het wordt ook wel weer anders.