Yes! Eindelijk een lockdown diary waarin we iets ondernomen hebben! Want ja: we stapten op de trein en … nee: natuurlijk gingen we niet naar België. Duh! We gingen juist de andere kant op naar het noorden van het land op familiebezoek. Daar waren dus ook geen winkels open of terrasjes. Er waren wel gezellige momenten thuis met familie. En daar gaat het mij om. Ik ben zo snel tevreden.
Onderweg
De avond van te voren hadden we alles al ingepakt. Voor één nachtje heb je ook niet zoveel nodig. Nachthemd, ondergoed en sloffen. En eten voor de hond, want Chi mocht weer mee. En toch lukte het niet om alles in één tas te krijgen. Want als er dan nog een beetje ruimte over is, neem je je switch mee, en een boek en opladers en … was ik de kerstkadootjes vergeten? Die moeten ook mee!
Dus met twee tassen en Chi in zijn rug-draag-zak stonden we te wachten op een tram die niet kwam. Dat is nu een beetje standaard en in plaats van op goed gelukt te wachten, namen we snel een taxi naar het station. En in de taxi’s zijn dus geen spatschermen meer en dragen de chauffeurs dus ook geen maskers. Maar de hond mocht mee, dus ik klaagde niet.
In de trein
Op mijn telefoon nam ik het nieuws nog even door. Het is tenslotten best een lange reis en ik wilde niks haasten. Ik had wel een omroepstem op het station gehoord, maar omdat onze trein er aankwam, had ik die niet echt beluisterd. Blijkt dus dat de NS mensen opriep om maar niet meer met de trein naar Antwerpen en Brussel te gaan, want het was te druk. Ik voelde me meteen heel blij dat ik geen familie had in het zuiden van het land. Want ik was spontaan weer naar huis gegaan. Maar wij zaten in een hele rustige trein en op de heenweg droeg iedereen een min of meer correct mondkapje. Top!
Chi heeft de rit wel vaker gemaakt en wist dus wel waar we naar toe gingen. Hij bleef lang heel rustig, maar tegen het einde van de reis klom hij op schoot en wilde hij drie stations voor het eindpunt uitstappen. Blijkbaar gaat het in zijn hoofd: ‘als we maar ergens uitstappen, dan komen we er wel’. Wij besloten toch tot het laatste station te gaan, ook omdat we daar opgehaald zouden worden.
Verantwoord
De familie die we gingen bezoeken is op leeftijd en heeft de booster al gehad. Wij hebben ons sinds de lockdown ook echt afgezonderd en zijn niet meer in grote publieke groepen geweest en we hadden geen symptomen en een negatieve thuistest. Chi voelde zich ook kiplekker. Daarom vonden we het wel verantwoord om nog voor het einde van het jaar de familie op te zoeken. Ook omdat ik eerder mensen minder heb bezocht, die ik toch eigenlijk graag vaker bezocht had. Kerst was voor de familie ook al wat minder normaal geweest en omdat we allemaal de afgelopen keren met kerst met vervelende zaken te maken hebben gehad, vond ik het deze keer belangrijk om wel voor het einde van het jaar nog even bij elkaar te komen.
Niet verantwoord was de terugreis. Want ondanks dat we niet in een drukke trein zaten, op ene rustig tijdstip reisden en ons met mondkapje, afstand houden en stil zijn in de stiltecoupé ons aan alle eisen hielden, waren er toch weer mensen die dachten dat de regels er alleen voor andere reizigers waren. Zo kwam een groep van 7 jonge tieners de trein binnen zonder mondkapje op. En een volwassen vent dacht dat hij wel weg kwam met een sjaal om zijn mond gewikkeld. Dat was niet zo heel erg, maar meneer zat luid te snuiven en zijn neus op te halen en hoestte links en rechts. En ja: hij kan gewoon verkouden zijn geweest. Maar je voelt je er gewoon niet fijn bij als je dat als mede-passagier maar aanneemt. Vragen kan je het niet. ‘Bent u verkouden of eh …?’ Hij ziet me aankomen.
Fijne dagen
Om terug te komen op het bezoek: het was fijn. We hebben binnen onze familiebubbel gezellige (op afstand) gepraat en gegeten. Een avondje tv kijken was ook fijn. En voor Chi was het fijn dat hij zijn vrienden weer eens zag. De andere chihahua, de boomer en de grote hond. En zelfs de katten waar we op bezoek waren hadden er lol in. We misten onze eigen katten wel, maar we zouden met 24 uur weer thuis zijn en ze hadden voldoende eten. Toen we thuiskwamen werden we dan ook hartelijk begroet door onze eigen katten en de grote kater beweerde geen eten te hebben gehad. Ik denk dat hij gewoon niet zo’n goed geheugen heeft.
Het was fijn om even het huis uit te zijn. En nu op naar een rustig oud&nieuw, want we blijven thuis. Ik sla zelfs de oliebollen over dit jaar. Want eigenlijk ben ik niet eens zo gek op oliebollen… je eet ze omdat het erbij hoort.