In onze Dungeons & Dragons campagne ben ik van character veranderd omdat mijn vorige personage mij niet meer kon boeien. Na het spelen van een spellcaster, een sorceress, stapte ik over naar een hack and slash fighter. Maar de verhaallijn achter mijn twee characters was wel aan elkaar gekoppeld: het zijn namelijk zussen. Mijn gozer is de DM (dungeon master, de persoon die het spel begeleidt) en hij heeft een mooie verhaallijn uitgezet voor mijn vorige personage en mijn huidige. Afgelopen spelsessie kwamen we daar eindelijk bij uit.

Sorceress: je moet wel van magie houden

Het leek me erg leuk om een spellcaster te spelen. Mijn personage zat zo in elkaar dat ze plotseling magische krachten kreeg en bepaalde magische spreuken kende. Als speler betekent dat, dat je een aantal spreuken ken met opties, die je beperkt kan uitvoeren óf die als cantrip – herhalende kracht – kan uitvoeren. Ik vond dat bij nader inzien te eentonig. Daarbij had ik mijn character de achtergrond gegeven dat zij eigenlijk van haar magie af wilde omdat ze er bang voor was. Dat werkte allemaal niet fijn in het spel.

Mijn oplossing was om een ander personage te bedenken. Iemand die wel wist wat ze wilde, die gewoon een keiharde tante was en volkomen over-the-top. Zo kwam ik op haar jongere zus, die als huurling haar geld verdiende en het liefst alle kwaadwillenden in de wereld een knal voor hun kop wilde geven. En weet je? Gewoon simpele aanvallen (of attacks) met een fictief wapen – met magische krachten – daar kon ik creatief mee zijn.

Bad-ass Sister

Mijn oude personage kwam in een coma terecht na de aanval van een vampier. Mijn nieuwe personage kwam ten tonele bij een groep reizigers die zij had moeten beschermen. Door de game mechanics kon ik mijn nieuwe huurling op een hoger niveau laten starten. Ze was dus meteen vreselijk bad-ass. Met haar twee bijlen maaide ze alle vijanden omver. Dat was erg effectief en ik deinsde er ook niet voor terug om haar onverwantwoord veel risico te laten nemen. Dat leide tot ernstige wonden en verminkingen, maar ook grappige situaties.

Waarom vind ik, een vredelievende dame, het zo geweldig om een personage te spelen die het tegenovergstelde lijkt? Juist. Daarom. Soms is het gewoon eenvoudig om mijn personage iemand te laten uitschakelen door een ledemaat af te hakken. Zeker als dat een monster is die niet naar rede luistert. Om dan de dobbelstenen te rollen en te hopen dat je strategie werkt heeft dan ook echt consequenties. Mijn personage heeft daarom om littekens opgelopen en is harder geworden door alle nare ervaringen. Komt zij op een moment op een punt dat ze beseft dat zij misschien net zo’n monster is geworden? Of kan zij zichzelf op tijd stoppen, voor het te laat is?

Afronden van een verhaallijn

In de laatste sessie werd een strijd gevochten in de innerlijke wereld van mijn oude personage. De jonge zuster ging met de andere avonturiers de geest van haar oudere zus binnen om haar te bevrijden van het laatste restje van wat haar ziek maakte. Ik kon hun relatie vorm geven: de zusters hadden hun ouders vroeg verloren, de oudste zus werd een vervangende moeder en de jonge zus was een redelijke vervelende, maar normale, puber. Hun band was echter erg sterk. En uiteindelijk lukte het de jongste zus met hulp van haar vrienden om de spoken en nare herinneringen te overweldigen.

Een jong celestial being, zeg maar een wezen uit een andere realiteit, had zich aan de oudste zus gebonden en wilde haar niet laten gaan. Dat was de kern van haar magische krachten. Eén van de avonturiers kon haar daarvan losweken. En zo lukte het haar om van haar magie af te komen. De jongste zus redde haar oudere zus en bewees dat ze niet meer van haar afhankelijk was. Het was een goede daad tegen slechte invloeden. Maar betekent dit dat de jonge huurling nu geen monster wordt. Of juist wel? Dat ga ik nog ontdekken.