Onze kattenprinses, Misty, heeft een koude week achter de rug. Mevrouw was gewend aan de zon en warmte op het balkon en mist het enorm dat ze nu niet zelf kan bepalen wanneer ze naar buiten gaat. En aangezien deze blog eigenlijk over haar zou moeten gaan (zij is de tuxedo cat), denk ik dat zij het fijn vindt dat ik eindelijk eens over haar moeilijke week schrijf.

Buiten zijn is fijn

Laat me vooropstellen dat Misty graag naar buiten gaat. Zij kon in de vorig woning via het kattenluikje zelf naar buiten: de tuin in en dan verder op avontuur. In de winter was ze natuurlijk vaker binnen, dicht bij warmtebronnen zoals de verwarming en onze schoot. Maar zodra het in de ochtend eerder licht werd, ging zij vaak naar buiten. Als het boven de 20 graden was in de nacht bleef ze ook liever een hele nacht weg. Geen idee wat ze dan deed.

Het was geen probleem dat we nu op een flat zitten met een balkon. Dat was ze al gewend, in principe. Maar ze eist wel van ons dat ze bij een verzoek onmiddellijk naar buiten mag. En dat schiet er nog wel eens bij in omdat we thuis werken. We laten haar natuurlijk niet alleen op het balkon. Te gevaarlijk. En het is voor ons niet handig om ons werk te onderbreken en haar te begeleiden op haar uitje.

Het is te koud

Het moet ook wel moeilijk te begrijpen zijn: binnen kunnen we het in de winter warm maken. Waarom maken we het dan niet warm op het balkon als zij naar buiten wil? Mevrouw de tuxedo cat kan tien minuten mauwen dat ze naar buiten wil, maar als ze dan een pootje op het koude balkon zet is ze ontevreden. Dan draait ze zich nuffig om en loopt weer naar binnen.

Maar als de zon dan schijnt en de warmte blijft een beetje hangen op het balkon, dan is ze echt blij. Soms zit ze met haar rug naar de zon en ik zie haar dan genieten van de warme stralen op haar ruggetje. Of ze strekt zich uit op de grond met haar oogjes dichtgeknepen van geluk. Tot de chihuahua komt checken of ze wel ok is. Dan staat ze op met een klaagmiauw en loopt ze maar weer naar binnen.