Mijn hart ligt bij science fiction, maar fantasy ligt daar voor mij meteen naast. Fantasy op tv was altijd erg beperkt en naar mijn idee vaak gericht op kinderen. The Witcher is een serie voor volwassenen en toch echte recht voor zijn raap fantasy. Dit in tegenstelling tot Game of Thrones (tv), waarbij kijkers eigenlijk een beetje de fantasywereld in werden gelokt door de fantasy-elementen pas later te introduceren. The Witcher gooit alles meteen op tafel: monsters, magie, m-m-mooie momenten in een bad – het is er voor je de personages begrijpt. Maar is het dan wel leuk voor niet-fantasyfans?
Gebaseerd op een boek, natuurlijk
Net zoals Harry Potter, Game of Thrones en Lord of the Rings is ook The Witcher gebaseerd op een boek. De schrijver is Andrzej Sapkowski en zijn boeken waren eerst de inspiratie voor een serie computerspellen. Het was al een populair fandom voor Netflix er een TV serie over maakte. Zowel de boeken als de spellen staan bekend om hun volwassen thema’s. Dat komt ook terug in de serie, want naast monsters en stunts is er ook ruimte voor seks en politiek. En ja, ook wel romantiek. Maar de nadruk ligt wel vaak op de groteske monsters die door The Witcher worden opgejaagd.
Fantasyboeken hebben dankzij Harry Potter nu een groter publiek dan toen ik jong(er) was. Het is dus logisch dat Netflix op zoek was naar hun eigen fantasy-tv-serie hit. Maar nog steeds is fantasy een beetje ondergeschoven kindje in de genres: kijk maar naar het verschil in aanbod voor drama en fantasy. Bij fantasy moet je wel een beetje je realiteitsgevoel los kunnen laten om vreemde situaties te accepteren. Omdat de verhalen in The Witcher wel gaan over relaties, blijft er genoeg herkenbaars om jezelf te verliezen in de wereld. Tenminste, dat vind ik.
Monsterjager en het vertellen van een verhaal
Ondanks dat er al een grote fanbasis was, viel de eerste serie niet bij iedereen goed, maar ik vond het juist erg fijn om als kijker niet onderschat te worden. De serie opent namelijk met een niet-chronologische serie afleveringen. Door zelf als kijker te puzzelen, kom je langzaam achter wat er gebeurt is en in welke volgorde alles plaatsvond. Dat werpt voor sommige kijkers een probleem op, maar het is het waard om het verhaal op deze manier aan te bieden. Je eigen aannames worden namelijk een beetje ondersteboven gehaald. De basis is dat er een monsterjager is, die liever alleen werkt, maar vergezeld wordt door een bard die steeds liedjes zingt. De jager kan maar geen vaste relaties opbouwen, want hij leeft een gevaarlijk leven. Maar is er dan niemand die hij in zijn hart kan binnenlaten? Misschien toch wel.
Het tweede seizoen is rechttoe-rechtaan. De gebeurtenissen zijn chronologisch, maar er is voldoende intrige om te blijven zoeken naar wie je kunt vertrouwen en wie niet. De verschillende koninkrijken zijn met elkaar in oorlog, of dreigen in oorlog te raken. Daar zijn sommige mensen blij mee, en anderen natuurlijk niet. Wie staat aan welke kant en waar komt het gevaar vandaan? En natuurlijk zien we een vaderlijke kant van The Witcher die we niet verwacht hadden. Of toch?
Fanboys en diversiteit
Eén ding wat fantasy altijd gehad heeft: het zit vol met ‘gatekeepers’: jongens die denken dat zwaard-en-magie-fantasy alleen bedoeld is voor witte jongens. Daar. Ik kan het weten: ik heb vaak genoeg met deze fanboys moeten dealen. Dat deed ik voornamelijk door ze gewoon te negeren: werkt prima. De serie ging uit van een publiek wat diverser zou zijn en zette in op diversiteit. En ik kan me vergissen, maar ik denk dat het geen ene moet uitmaakt hoe een personage er uit ziet met betrekking tot kleur van de ogen, haar of huid. Als een acteur een personage kan neerzetten, maar het uiterlijk niet uit.
De hoofdrolspelers zijn volgens mij prima gecast. The Witcher, Geralt, wordt neergezet door Henry Cavill, die ik dan weer kende van The Tudors (zijn Superman is niet zo geweldig, vind ik). Cavill is een enorme nerd en dat is hartstikke fijn. Het helpt om het geloofwaardig over te brengen: hij heeft de games gespeeld en de boeken gelezen en er ook van genoten. Het is ook fijn dat er interessante vrouwenrollen zijn, die eens niet vallen onder ‘dame die gered moet worden’. Het is zo gevarieerd dat er altijd wel een personage is waar je je in herkent. Wil je een fantasyserie eens een kans geven, probeer The Witcher eens.