Nee. Nog lang niet. Maar ik merk wel dat mijn vocabulaire steeds groter wordt. Ik herken weer meer woorden en nu wordt ook het schrift steeds duidelijker. Maar eerlijk gezegd: ik zou vaker moeten herhalen. Herhaling is toch belangrijk bij het leren van een taal. Waarom ging het Engels zo makkelijk?

Leren door te spreken

Het is een waarheid als een koe dat je een taal leert door het te gebruiken. En in Nederland nemen we maar wat graag de tijd en moeite om Engels te oefenen met toeristen en mensen die geen Nederlands spreken. (Hoe hard er ook een groepje is dat zegt dat ‘buitenlanders’ vooral Nederlands moeten leren …) Mijn gozer, Engelsman herkenbaar aan accent, heeft enorme moeite moeten doen om Nederlands te praten met Nederlanders. Iedereen gaat meteen over op het Engels als hij iets in het Nederlands vraagt. Doe dat toch niet! … Ik geef toe dat ik het ook doe. Want dat is goed voor mijn Engels.

Japans leren vanuit een app of een boek kan prima. Maar het gaat een stuk langzamer als ik niet ook af en toe kan oefenen. En wie spreekt er nou Japans? Gelukkig woon ik in een gemeente waar een aanzienlijke Japanse gemeenschap woont. Mijn bovenburen zijn Japans, nota bene! Ik moet dus wel de mogelijkheid grijpen om de taal die ik leer te oefenen door te spreken.

Fouten maken bij een taal leren

Fouten maken helpt enorm bij het leerproces. Je moet dus wel fouten durven maken, en mogen maken. Vertrouw nooit de docent die jouw fouten dom vindt of die verwacht dat je alles perfect kan. Er is geen leraar die het maken van fouten kan vervangen. Daarom is het maken van proefexamens ook zo belangrijk. Iedere keer als je wéér dezelfde fout maakt, wordt je gedwongen een strategie te bedenken waardoor je de volgende keer het juiste antwoord geeft.

Ik maak veel fouten, nu. In de Duolingo app ga ik namelijk meestal meteen aan de slag met de lessen. Je kunt echter beter eerst de tips lezen. Daarin worden namelijk wat regels uitgelegd en – inderdaad – tips gegeven. Maar zelfs nadat ik dat gelezen heb, zijn er dingen die ik vergeet of over het hoofd zie. In het Engels kan ik de zinsvolgorde bijna één op één vertalen naar het Nederlands. Het Japans heeft een andere zinsvolgorde én veel indicatie-woordjes die niet direct in het Nederlands te vertalen zijn. En die eigenaardige taaldingen leer je dus alleen door echt met iemand uit Japan te spreken, denk ik.

Doorbraakjes

Soms heb ik dan een klein doorbraakje. Eerst was het dat ik onmiddellijk het Japanse woord voor hond wist, zodat ik dat tegen de buurkinderen kon zeggen. En dat ik ze goeiemorgen kon wensen. Maar ook dat ik besefte dat ik zonder spieken nu tot 4 kan tellen (en ik kan van 6 tot 10 tellen, ik ben alleen 5 even kwijt). Het duurt dus wel even, maar ik merk wel dat er dingen blijven hangen. Daarnaast herken ik ook steeds meer woorden in anime series die we kijken.

(‘Go!’ is vijf in het Japans!)

Deze stukjes over Japans leren worden steeds een uiteenzetting over hoe ik een taal leer. Ik beloof je dat de volgende week ik iets meer ga zeggen over cijfers in het Japans. Het zou toch leuk zijn als jij als lezer ook wat opsteekt en misschien inspiratie vindt om een nieuwe taal te leren. Want ik merk wel dat ik het erg leuk vind; niet alleen het leren zelf, maar ook dat ik de kennis die ik opdoe kan toepassen. Door deze stukjes te schrijven over mijn leerproces zie ik ook wat ik daardoor leer over leren. Handig, want ik ben er ook wel achter dat we nooit stoppen met nieuwe dingen leren.