Banished: metafoor voor eindige natuurlijke bronnen


Banished is de simulatie-game waarbij je een groepje mensen samen een dorpje en een samenleving laat bouwen. Het begint met een stuk of 15 mensjes en een voorraadkar met eten, kleding en gereedschap. Doe je niks, dan is het eten binnen de kortste keren op en sterven de mensjes de hongerdood. Dus je stuurt ze op pad om hout en stenen te verzamelen zodat ze een huis kunnen bouwen. En een vissershutje. En een jagershuisje. En een hutje voor het zoeken naar eetbare planten. Voor je het weet moet je alweer een huis bouwen voor een nieuwe familie! Kan dit eeuwig doorgaan?

Uitgespeeld

Nee, ik ben nog niet uitgespeeld. Ik speelde Banished altijd op de grootste kaart, met de meeste ruimte en voorraaden van bronnen. En toen dacht ik: maar wat als ik de kleinste kaart gebruik? Hoe lang kan ik dan door blijven spelen en door blijven groeien? Ik ben er nog niet uit, maar het wordt wel al moeilijker. En mijn dorpje is nog maar klein.

De helft van de bevoling weg na een tornado!

Toen er nog minder mensen waren, was het heel normaal om na een poosje op zoek te gaan naar rijkere gronden, met meer prooidieren, meer eetbare materialen en meer bronnen om bijvoorbeeld huizen mee te bouwen. Dat ging niet altijd vreedzaam. Het is één van de meestgebruikte excuses om een andere groep mensen aan te vallen, tot op de dag van vandaag. Banished is gelukkig een spel waarbij er geen oorlog wordt gevoerd, maar af en toe krijg je wel een groep nomaden aan de deur die zich bij jouw dorpje willen aansluiten. Handig als je arbeidskrachten wil, maar je moet ze ook weer van voedsel en huizen voorzien.

Simulatiespel is niet realistisch

Hoewel het spel me wel aan allerlei dingen doet denken die van toepassing zijn in onze wereld, is het geen realistisch spel. Toch is het een uitdaging om zonder alle complicaties van een realistische samenleving te zorgen dat er genoeg is voor iedereen. Ben je door je stenen heen, dan kun je geen huizen meer bouwen. Je kunt op tijd een steengroeve bouwen, maar dat levert heel langzaam stenen op. Als laatste optie kun je stenen importeren tegen een prijs. Bijvoorbeeld de extra vissen die je vangt.

Er zijn bronnen die onuitputtelijk blijken. Er lijken altijd vissen, herten en plantjes te groeien. En als je handel drijft, kun je graan planten, kippen houden en appelbomen onderhouden. Op een moment zul je toch door je ruimte heen zijn en kun je dus geen nieuwe huizen meer bouwen. Dat punt zoek ik op. Want wat gebeurt er dan?

Balans

Is het mogelijk om een balans te creëren? Dat er genoeg aanwas van de bevolking is om de vissen te vangen en hout te hakken? Krijg je dan te maken met hongersnood of juist niet? Het lijkt me interessant om dat te ontdekken. Of wordt dat juist heel saai, omdat het spel dan zo weinig variatie biedt?

OMG! Deze drie-jarige Amarcus woont helemaal alleen!

Saai of niet, ik wil weten wat er gebeurt als ik door de natuurlijke bronnen ben. Kan ik de bevolking op peil houden, zijn ze dan juist kwetsbaarder en hou ik het als speler vol?

Ik volgde Amarcus en hij redde het om volwassen te worden.

2 reacties op “Banished: metafoor voor eindige natuurlijke bronnen”

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *