Een nieuwe huisgenoot neem je niet zomaar. Daar denk je over na, je past en meet of het kan en je twijfelt of het het juiste moment is voor een nieuw huisdier. Wanneer je je huisdier verliest, denk je misschien in eerste instantie ‘voorlopig niet’ of ‘juist zo snel mogelijk weer!’. En soms wil je nog helemaal niet denken aan een ander. Voor ons was het een lastige beslissing. Want we misten onze katten erg en we zagen dat de chihuahua ook verdrietig was. Maar wat doe je dan?

Keuze genoeg

Als je aan een nieuw huidier begint, is er voldoende keus. Je kunt adopteren uit het asiel, een dier opvangen wat bij een ander niet meer past of je gaat voor een jong dier. Ik heb nooit (meer) een kitten gewild, maar toch keek ik steeds naar kittens. Iemand vertelde mij dat zij een fokker van Britse Korthaar kende en of dat geen leuke katten waren. Ik ken dit ras en vind ze ook schattig. Maar ik kende ook iemand die een soort van siamees had en een ragdoll, en ik kende de abbessijn. Maar waren wij aan een ‘raskat’ toe? Waren er niet genoeg andere katten? Wat was het voordeel van een raskat? Was die er wel?

Genoeg vragen dus ook. Want we waren heel erg blij met onze asielkatten. Waarom zouden we niet nog een keer naar het asiel gaan? In een asiel zitten altijd dieren met een trauma, hoe je het ook went of keert. Alleen al in het asiel zitten kan een trauma opleveren. Ik ben nog nooit echt blij geweest bij zo’n bezoek, hoe goed er ook voor de dieren gezorgd wordt. En het is een mooi gegeven dat huisdieren daar een tweede kans krijgen. Maar huis-tuin-keukenkatten hebben vaak een moeilijk verleden. Onverwacht zwanger, niet goed gesocialiseerd, opgevoed door een moederpoes die zich misschien ook niet psychisch veilig voelt. En nogmaals: we hebben met onze katten prachtige avonturen beleefd. Maar ze hadden hun eigenaardigheden.

Goede fokkers en hun intenties

Onze prinses bijvoorbeeld: ze was schuw bij vreemden en hield niet echt van andere katten. Ze was een prima jager, maar soms ook onbetrouwbaar (vandaar dat ze in het asiel ‘kattig’ en ‘pittig’ werd genoemd). Ze was niet relaxed. En de kater kwam natuurlijk uit dat huis met 33 andere katten. Ook niet ideaal: wel heel sociaal naar andere katten toe, maar ergens altijd bang dat hij niet genoeg aandacht zou krijgen. Huis-tuin-keukenkatten wonen wel samen met mensen, maar gaan vaak hun eigen weg. Ook in het ouderschap. Er zijn weinig katteneigenaren die bewust hun nestjes plannen. Katten worden vaak onbedoeld zwanger, want ‘dat is de natuur’. Alleen, in hoeverre zijn huisdieren nog ‘natuurlijk’? In hoeverre zijn mensen nog ‘natuurlijk’? We leven allemaal volgens sociale en culturele regels.

Als een huisdier met mensen moet samenleven, dan is het vaak beter voor beide partijen als ze goed gesocialiseerd zijn. En een fokker van ‘raskkatten’ plant niet alleen nestjes, maar zorgt ook voor een goede start. Afgezien van de juiste verzprging hoort daar ook bij: wennen aan mensen en onze gewoontes. Is het eerlijk dat een dier zich daaraan moet aanpassen? Mensen passen ook hun leven aan, aan de dieren waar ze mee samenleven. Het is meer symbiose, voor mij. We vullen elkaar aan, om ons leven aangenaam en fijn te maken. Zowel voor de kat als voor mij zit er wat extra’s in het leven door onze relatie.

Géén kitten

Maar goed. We keken dus veel naar foto’s van kittens. 4 weken oud, 6 weken oud, 12 weken oud – maar zelfs de 12 weken oude kittens zijn nog zo blanko. Waar ik bij een hond de persoonlijkheid redelijk kan inschatten zodra de oogjes open gaan, houden katten hun persoonlijkheid verborgen tot ze minimaal 6 maanden zijn. Kittens zijn schattig, hoor. Maar ik weet niet wat ik in huis haal. Dus toen mijn gozer keek naar een kater van een half jaar oud, zei ik: ‘daar kan ik verliefd op worden, hoor’. Maar we waren ervan overtuigd dat die kater vast per ongeluk nog op de site stond, want wie zou hem nou niet willen hebben? Meteen?

Dus we keken verder. En we kwamen een nieuw prinsesje tegen, een silver tabby British Shorthair. We wilden wel kijken, want ook zij was al ouder dan de andere kittens op de site. Toch stuurde ik ook een berichtje naar de kater. En die was nog beschikbaar. Dus we maakten een afspraak, en een hele lange omweg-reis omdat de trein oponthoud had, en we kwamen op bezoek bij dit gezellige huis vol met katten die geen British Shorthair waren. We luisterden naar de enthousiaste cattery-houdster, zagen hoe relaxt alle katten waren en het besluit was genomen. Zeker toen ik de jonge kater in mijn armen had liggen. Ik was er zo mee naar buiten gelopen.

Er moest nog het een en ander geregeld worden. We spraken af dat we hem een paar dagen later zouden ophalen. Hij is nu thuis en we zijn heel erg blij met hem.